5 jaar geleden al weer.
Ik, leerkracht van een basisschool, was letterlijk opgebrand.
De diagnose Burnout kon ik lang niet accepteren, maar het zette me wel aan het denken.De mensen om me heen trokken conclusies. Ze snapten het wel. “De kinderen van tegenwoordig zijn niet meer op hun mondje gevallen. En de ouders zijn ook steeds veeleisender”.
Maar dat was het helemaal niet.
Ik hou van kinderen, ik hield van mijn klasje, kinderen helpen in hun ontwikkeling vond ik geweldig!
Hoe kwam het dan toch dat ik helemaal niet meer terug voor de klas wilde? Ik kreeg al de rillingen als ik er überhaupt aan moest denken.
Ja het klopt, de werkdruk is hoog. De bizarre administratie die het grootste gedeelte van mijn taak als leerkacht in beslag nam, zorgde er in ieder geval voor dat ik geen plezier meer had in mijn werk. Ik was niet de Pabo gaan doen, om uiteindelijk voor 80% als secretaresse te fungeren.
Die werkdruk zorgde voor een energielek. Maar als ik voldoening zou halen uit het werken met de kinderen, zou dat toch voor een balans zorgen.
Er moest dus wat anders zijn.
Ik kon er mijn vinger niet op leggen.
Tot ik vorig jaar in aanraking kwam met Nine Star Ki.
Ineens vielen alle puzzelstukjes op hun plek.
De reden waarom ik niet meer terug voor de klas wil is het huidige onderwijssysteem. Waarin we krampachtig kinderen in hokjes willen duwen. Van kinderen gemiddelden willen maken, omdat dat makkelijk is voor het “systeem”. Maar ondertussen gepassioneerde leerkrachten helemaal klem zet, want zij weten wél dat elk kind uniek is, elk kind anderen behoeften heeft en je beter de potentie kunt ontwikkelen in plaats van een kind frustreren met oefeningen waar hij/ zij later helemaal niks mee wil doen.
Ik kon dat niet meer.
De klassen werden steeds groter, de werkdruk werd steeds hoger.
Elk dag ging ik naar huis met een gevoel dat ik de kinderen niet datgene had gegeven wat ze nodig hadden.
Elke dag kwam ik thuis met het besef dat ik niet alle kinderen had “gezien”.
Het brak mijn hart en daar wilde ik geen aandeel meer van zijn.
Nine Star Ki is dat puzzelstukje wat ontbreekt in het huidige onderwijs.
Dat zorgt ervoor dat het ‘falende’ passend onderwijs wél kan slagen. Met deze techniek kunnen we docenten leren hoe je erachter komt wat de kwaliteiten, drijfveren, valkuilen en behoeften zijn van ieder kind.
Stel je voor dat jij die sleutel in handen hebt……. Hoe zou het onderwijs en de economie er dan uit kunnen zien?
Stel je voor:
– Dat we kinderen enkel nog gaan stimuleren in hun kwaliteiten en potentie. Wat doet dit met de economie als we straks excellente kinderen hebben op bepaalde gebieden?
– Dat je in de klas weet wat de behoeften van de kinderen zijn en hier naar handelt. Wat doet dit met de sfeer in de klas?
– Dat jij als leerkracht echt kan doen waar je voor opgeleid bent? Kinderen helpen en stimuleren in hun ontwikkeling. Wat doet dit met jouw energie en werkplezier?
– Dat een team in balans is, omdat iedereen die “verplichte” taken doet waar hij/ zij goed in is? Sommige mensen vinden het leuk om feestjes te organiseren, anderen ontwerpen liever boekjes/ flyers en weer een ander wordt helemaal blij van PR taken of het schrijven van brieven voor deouders. Ook wij leerkrachten zijn allemaal anders en hebben allemaal onze eigen talenten en valkuilen.
– Dat er geen kinderen meer buiten de boot vallen en ieder kind ook echt een plekje kan krijgt op school. Je hoort steeds meer verhalen van thuiszitters, kinderen die naar een andere school moeten, kinderen die gepest worden, kinderen die met buikpijn naar school gaan, kinderen die elke keer weer in conflict zijn met de leerkracht of met de ouders…..